De steenuil

Ik heb het verzoek gekregen om voor iemand een steenuiltje van hout te maken. Aan deze vraag wil ik graag voldoen. Althans, ik zal een serieuze poging wagen iets te maken dat daar op lijkt.
Ik heb een foto van een steenuil gevonden die als voorbeeld zal dienen.

Hiervoor heb ik een mooi stuk eikenhout gezaagd uit een boom die een half jaar geleden omgevallen is in het weiland van de buurman.
Deze keer ga ik het werkstuk uit een heel stammetje houwen. Ik hoop dat dit later geen problemen oplevert met het splijten van het hout als het verder droogt.

Verbazingwekkend, hoeveel houtwormen, bok- en andere torren zich in die korte periode al onder de boomschors en ook dieper weg gevreten hebben. Ook schijnen de nakomelingen van het grootste vliegende insect dat hier voor komt, het vliegend hert, vele jaren al peuzelend hun gangen in het dode eikenhout boren voor dat ze er even uit komen om een paar maanden rond te vliegen.

Uit dit stuk hout van 30 cm heb ik zeker 15 maden en wormen gepeuterd. Het vervelende is dat ze ook diep in het hout zitten, zodat je die gangen tegenkomt waar je ze niet kunt gebruiken.

De ruwe vorm wordt op het stammetje afgetekend en het zagen, hakken, vijlen en schuren kan beginnen.
Na enige tijd neemt dat stuk hout warempel toch al enigszins een uilenvorm aan en zodra ik daar tevreden over ben, kan de verdere afwerking beginnen.

De ogen, de snavel en de poten zijn daarna aan de beurt en dat vergt het secuurdere gebruik van de kleinere beitels en vijltjes.

De vleugels worden bedekt met veren en slagpennen, zodat deze vogel zou kunnen vliegen als hij niet uit zwaar eikenhout gemaakt was.
Om het veerpatroon op de rest van het lichaam aan te geven maak ik met de guts een heleboel willekeurige gootjes. Van enige afstand lijkt dat heel aardig op een verenkleed.
Misschien dat ik dat dit een volgende keer toch op een andere manier ga doen. Het moet toch nog wel iets verfijnder kunnen. Al doende leert men, ook ik.

Nadat het een paar keer met steeds fijner schuurpapier is geschuurd en het uiteindelijk in de lijnolie is gezet, kan ik de steenuil voor gereed verklaren.

De opdrachtgever kan hem komen halen. Hij staat klaar.

Gereedschap.

Ik heb, toen we laatst in Nederland waren, een bezoek gebracht aan "smid van Lochem".
Smid van Lochem is een heel oud familiebedrijf in ons beider geboortedorp Aalten, dat handelt in ijzerwaren en gereedschappen.
Ik zag toevallig dat ze een nieuw hypermodern pand met een grote winkel hadden gebouwd en we zijn daar gaan kijken, op zoek naar goed beeldhouw gereedschap.

Het bleek dat ze een (goed afgesloten) vitrine vol met mooie en vlijmscherpe beitels hadden, in allerlei vormen en maten. Maar op mijn verzoek waren ze graag bereid om ons daar op ons gemak in te laten snuffelen.

Op de bijgaande foto zie je de rijke oogst aan (Zwitsers) gereedschap dat we daar gekocht hebben. Hiermee kan ik mijn hele verdere leven de mooiste beelden maken, hoe lang dat ook mag zijn.

Geert, het Belgisch peerd.

Het is gelukt, het uitbeelden van een paard.
Ik vond op internet een foto van een bronzen beeld van een paard, een werkpaard aan de vorm te zien. Dat leek me wel wat.

Ik had een stuk kersenhout dat hiervoor geschikt moest zijn en ben daarmee aan de slag gegaan. Na vele uren zagen, schaven, hakken, vijlen en schuren kwam uiteindelijk dit resultaat te voorschijn.

Grappig was dat ik op een gegeven moment geen idee had hoe ik het hoofd vorm moest geven. Ik ben toen maar weggegaan en heb samen met Filou een lange wandeling gemaakt, daarna kreeg ik dat hoofd wel zomaar voor elkaar. Dat heet inspiratie, geloof ik.

Het stuk hout, dat daarvoor geschikt moest zijn, bleek bij nader inzien wel een vervelende donkere streep te hebben, ontstaan in het hart van de stam. Hierdoor is het beeldje een weinig ontsierd, vind ik.

Geert heeft een stokmaat (zoals dat bij paarden heet) van 12 centimeter. Het hele beeldje is 23 cm hoog en is afgewerkt met een laklaag.