Ouwe timer.

Er is weer behoorlijk wat afgeknutseld, de laatste tijd. Dat mocht ook wel, want het is al weer even geleden dat er iets creatiefs uit mijn handen gekomen is.

Voor de afwisseling heb ik eens gekozen voor een constructieachtig iets. En dat iets moet dan een oldtimer voorstellen van een onduidelijk merk. 

Dit lijkt allemaal heel makkelijk te maken, maar er zit nog een behoorlijke hoeveelheid denkwerk aan vast. Bijvoorbeeld hoe maak ik de wielen en hoe maak ik ze vast zodat ze ook nog kunnen draaien.

En zo zijn er nog wel meer opgeloste problemen op te noemen, wat ik nu niet ga doen.

Hierboven op de foto zijn de eerste contouren al te zien.

De spatborden en de treeplanken zijn uit een stukje hout gezaagd.

En zo komen ze ongeveer te zitten.

Het wachten is nu alleen nog op een passend kleurtje.

En dit is dan uiteindelijk het resultaat.

Het lijkt net echt.

Bedenksel.

Soms, heel erg soms, bedenk ik zelf iets om te maken.

In dit geval vond ik een stukje afvalhout en zag de mogelijkheid om daar iets aardigs van te maken. Dat heet inspiratie.

Vraag niet wat het voorstelt, maar dat moet je bij kunst natuurlijk nooit doen. Je kan in het algemeen zelfs zeggen: als het niets voorstelt dan is het kunst!

Of niet dan ???

Het resultaat van mijn noeste arbeid is een sierlijk vormgegeven creatie van een soort tropisch hardhout van zo'n 27 centimeter hoog.

Ik vind het resultaat mooi genoeg om hier te publiceren.

Vroom.

Deze keer maar eens een houtsnijwerkje met de beeltenis van een biddend nonachtig wezen.

Dit is dus geen zelfportret. Want ik zit niet vaak in deze houding met een stralenkrans om mijn kop. Eigenlijk nooit.

Wanneer je bomen omzaagt krijg je brandhout, of soms, als het een mooi stukje hout is, houtsnijhout.
Het verschil tussen beiden is de levensduur. Brandhout ligt hooguit twee jaar te drogen voor het de kachel in gaat en houtsnijhout ligt twee jaar te drogen voor het bewerkt wordt en kan daarna nog heel lang mee gaan. Tenminste als het resultaat een beetje redelijk uitvalt. Zoals deze non waarover ik best wel tevreden ben.

In dit geval is het gemaakt uit een stukje zacht hout van de trompetboom die ik ruim een jaar geleden dood heb verklaard en drastisch gesnoeid heb.
Hij was trouwens niet echt dood, want de stam loopt mooi weer uit.

Selfie ?

Man met hoed

exploded view

samengevoegd view

Het origineel?

Fleur de lys.

Gewoon maar een aardige versiering voor aan de wand. Dat dacht ik zo maar, niet wetende dat dit een beroemd (vooral Frans) symbool is. Gebrek aan een goede culturele opvoeding waarschijnlijk.
Dom geboren en nooit wat bij geleerd.

Uitgezaagd met de lintzaag en de figuurzaag uit een plank van 4 cm dik. Een restje van de plank voor de salontafel.
Niet al te moeilijk om te maken, gewoon goed kijken wat de zaag doet en daarna alle onregelmatigheden weg schuren.
Toevallig heb ik het ook nog goudkleurig gespoten, zoals het hoort bij koninklijke waardigheidstekens


De fleur de lis (ook fleur-de-lis, fleur-de-lys of 'Franse lelie') wordt gebruikt in de heraldiek, waar ze vooral geassocieerd wordt met Frankrijk. De lelie is in de leer der emblemata een symbool van de maagd Maria, van zuiverheid en maagdelijkheid.

Excalibur.

Wie kent niet Excalibur, het roemruchte magische zwaard van King Arthur? Iedereen toch wel?
Ik wilde ook zo'n wapen hebben en omdat ik het niet, net als die koning, uit een rotsblok kon trekken, heb ik het zelf maar gemaakt.

Je kunt altijd wel mooie en of zelfs minder mooie beeldjes maken, maar op z'n tijd een nuttig gebruiksvoorwerp fabriceren is ook wel eens fijn. Hoewel nuttig.....ik zou niet weten wat ik er mee moet doen. Het is een gewoon kwestie van willen hebben. Dat is nog een beetje het kind in de iets oudere man.

Of mag dat eigenlijk niet in onze goed afgekaderde maatschappij?

Beeldig.

Beeld of beeldig, het maakt mij niet uit. Als ik het zelf maar mooi vind.

We kwamen op het idee dat een klein salontafeltje in de salon wel praktisch zou zijn. Soms dan.
Ik had al eens gekeken bij enkele bricolages of er mooie gebruikte tafeltjes te vinden zouden zijn. Maar daar stond niets naar mijn zin.
En om dan meteen maar naar de Ikea te snellen gaat mij te ver. Ooit heb ik een dure eed gezworen dat ik daar nooit meer te zien zou zijn.

Dus moet je als armoedzaaier zelf maar weer aan de slag om van een paar stukken hout (geen brandhout deze keer) iets te fabriceren dat ook nog de goedkeuring van de vrouw des huizes kan  wegdragen. Ik geloof dat dit enigszins gelukt is.

Hoe krijg je het bij elkaar: een door mij gemaakt tafeltje op een, heel lang geleden, door oma Jansen geknoopt kleedje.