Na vele uren hakken, schaven, vijlen, schuren en nog weer eens kijken, is er dan eindelijk toch het eindresultaat.
De KOP is gehouwen uit een dik stuk essenhout.
Zoals ik al eerder schreef was dit werkstuk een oefening in het maken van een gezicht met een bijbehorende fatsoenlijke en menselijke uitdrukking.
Ik vind zelf dat ik daar wel redelijk in geslaagd ben. Alleen de kunst om het beeld ook werkelijk te laten lijken op het voorbeeld ben ik nog niet echt machtig. Wie weet, komt dat nog. Oefening baart kunst.
De naam was een strijdpunt. Diny vond dat hij Dickop genoemd moest worden, maar dat vond ik nu weer niet zo aardig voor mezelf.
En aangezien ik dit stukje schrijf, is het gewoon kortweg KOP geworden.
